गावच्या घराबाहेर अंगणात एक छोटंसं तुळशी वृंदावनही आहे. आजी रोज पहाटे तिकडे रांगोळी घालते आणि सकाळ संद्याकाळ तुळशीची पूजा करते.
महान हिमालयाने संरक्षित आणि पवित्र गंगेने सिंचित केलेला आपला भारत हा एक स्वतंत्र स्वावलंबी देश आहे.
माझे गाव - सर्वोत्कृष्ट गाव: माझं गाव, स्वच्छतेतलं सर्वोत्कृष्ट गाव.
त्यांचा निरनिराळ्या देवतांवर विश्वास आहे. शिक्षणाअभावी त्यांच्यात देशाबद्द्लचे प्रेम पूर्णपणे विकसित झाले नाही, तरीही त्यांचे बंधुत्व आहे. होळीचा गुलाल सर्वांचे हृदय गुलाबी रंगाने भरतो, दिवाळीचा प्रकाश प्रत्येकाचे हृदय उजळवते. अशा प्रकारे सणांच्या वेळी संपूर्ण गाव कुटूंबासारखे होते.
प्रत्येक भारतीयाला सतत भारतीय असल्याचा अभिमान वाटतो. म्हणूनच या देशातला प्रत्येक नागरिक देशासाठी कर्तुत्व सिद्ध करण्यासाठी व प्रसंगी बलिदान देण्यासाठी सिद्ध असतो.
त्या घरात माझे लाड करणारे, माझे आजी आजोबा आहेत. सुट्टी लागली की मी नेहमी गावाला जातो, मला आजी-आजोबां सोबत राहायला खूप आवडते.
सुट्टीत जेव्हा जेव्हा मी गावी जातो, तेव्हा तेव्हा शहरात मनावर आलेली मरगळ तेथे पळून जाते आणि तेथील उत्साह, चैतन्य मनात भरून घेतो. निळे आकाश आपली विशालता मला तेथेच दाखविते, स्वच्छ वाहते पाणी किती निर्मळ असते याची प्रचीती मला तेथेच मिळते.
या कवितेच्या ओळया असतील किंवा “सारे जहाँ से अच्छा, हिंदोस्ता हमारा
माझं गाव, जनांनी स्वच्छतेच्या लागू केलेल्या here उपायांना अनुसरून स्वच्छतेचं सफर सुरू केलं.
भारतीय लोकसंख्येतील बहुसंख्य शेतकरी आहेत जे खेड्यात स्थायिक झाले आहेत. ते दोन्ही टोके पूर्ण करण्यासाठी आणि संपूर्ण राष्ट्रासाठी पिके तयार करण्यासाठी कठोर परिश्रम करतात.
माझ्या घरच्या आवारातच आजोबांनी आंबा, पेरू आणि चिकूची झाडें लावली आहेत. आंबा मला खूप आवडतो. मी गावी गेलो की आजोबा मला खूप आंबे देतात.
आपलं गाव हे आपलं देवाचं आसपास, आपलं घर हे आपलं मंदिर - हे सगळं एक अस्तित्व दर्शवतंय.
खेड्यातील जीवन समाधान आणि आनंदाने भरलेले आहे, कारण शहरी जीवनाप्रमाणे लोकांना घाई नसते.
या वातावरणातलं स्वरूप, माझं गाव एक साकारात्मक सोंच केलं, आणि तो स्वच्छ गाव आहे!